"Ostatni list 3 "

Ta część jest trochę dłuższa, niż pozostałe. Dlaczego? Nie chciałam dzielić końcówki na 2 bardzo krótkie części... Bonusem jest to, że do opowiadania stworzony jest EPILOG, który pojawi się niebawem.

-Słuchaj, proszę nie mów reszcie, ale niedługo umrę…- W oczach hyung’a pojawiły się łzy. Musiałem mu to powiedzieć..
-To żart Renni,ne? Powiedz, ze to pieprzony żart!
-Hyung, chciałbym..
-Ale co to? Co ta za cholera cię zabiera?!

-Słuchaj, byłem na badaniach, wykryto u mnie bardzo rzadką i nieuleczalną chorobę krwi.  Po prostu nie można mi już pomóc, hyung ja.. Umieram.. Zostały mi niecałe 2 miesiące życia- teraz także z moich oczu popłynęły strumienie łez. Nie umiałem się powstrzymać. Kim patrzył na mnie cały zapłakany.-Tak musi być i już nic na to nie poradzę- dodałem pochlipując.

-Proszę nie mów im, nie chcę ich martwić.-Jasne, ale nie rozumiem dlaczego? Przecież byśmy ci pomogli, wspieraliby ci wszyscy.

-Po prostu zrób to dla mnie Hyung, proszę.- Przyjaciel tylko skiną głową.-Wracajmy do domu...

*Tydzień później*

Kim obiecałeś, że wybierzemy się gdzieś razem, tylko TY i JA! – Aron klęknął przed siedzącym na kanapie Jr’em. Złapał go za rękę i potrząsał nią.

- Jesteś taki inny od pewnego czasu, coś nie tak?

-Dobrze hyung, pójdziemy do.. kina, ok?- powiedział Kim z uśmiechem. 

Już po 15 minutach starszych nie było w dormie. Zostałem tam sam, zastanawiałem się gdzie jest Minhyun. Nie wiedziałem go od rana.  Nagle usłyszałem trzask drzwi.-Minhyun!- Od razu podbiegłem do chłopaka i mocno objąłem jego szyję.

-Coś się stało maknae?- Jego uśmiech zawsze tak mocno rozpalał moje serce.

-Nic hyung. Po prostu: Kocham Cię!- ostatnio zdałem sobie sprawę  z tego, że rzadko mu to mówię. Kto będzie mu to powtarzał, kiedy mnie już nie będzie?

-Wypożyczyłem filmy, kupiłem popcorn, przygotowałem ciepły koc i kakao. Może być?

-Minhyun, świetnie!

Po krótkiej chwili siedziałem w objęciach mojego chłopaka. Okrywał nas ciepły koc, jednak jego ciepło było czymś innym niż ciepło dawane mi przez Hyung’a.

Cały wieczór spędziliśmy przed telewizorem wcinając popcorn. Koło 10 wrócili chłopaki i wspólnie zamówiliśmy pizze.  Brakowało tylko Baekho, który pojechał na weekend do domu.-Minhyun, róbmy tak częściej.

-Choi, chcesz częściej oglądać głupie komedii w TV i te „nasze dwie komedie”?- wskazał palcem na bijących się JR’a i Arona.

-Nie hyung , chcę częściej czuć twoje ciepło…

*Miesiąc później*

Ostatnio stałem się zamknięty w sobie, posmutniałem i każdy mi to powtarzał.  Jak oni zachowywali by się, gdyby to był ich ostatni tydzień życia? Ostatnie kilka dni… Nie potrafiłem sobie tego wszystkiego wytłumaczyć. Nie wyobrażałem sobie zostawić mojego Minhyun’a. Tak bardzo go przecież kocham! Teraz gdyz a każdym razem spoglądałem na jego uśmiechniętą twarz, w moich oczach pojawiały się łzy. 

Od kilku dni czułem się znacznie gorzej.  Czułem, z e.. umieram..
-Hej, Kim! Co się dzieje z Choi? Od paru dni nie odzywa się i wciąż chodzi z zapłakanymi oczami.. Ma jakieś kłopoty, co się stało?

-Minhyun, naprawdę nie wiem. Sam się nad tym zastanawiałem- hyung spuścił wzrok i odszedł. Patrzyłem na Minhyun’a, schowany za drzwiami. Widziałem jego smutną i zatroskaną twarz.

*Już niedługo nie będziesz musiał się  zastanawiać, hyung*- wyszeptałem do siebie.

***

Ten dzień był inny niż wszystkie. Słońce  pięknie świeciło, więc zdecydowałem że wybiorę się ostatni raz w „moje miejsce” Lubiłem tak przychodzić, kiedy było źle, by pomyśleć. Znaliśmy je tylko ja i Minhyun. Na drzewie pod którym zawsze przesiadywałem, wyryte było tyle słów, napisów i dat że nawet ja nie mogłem określić ich ilości. Najpiękniejszym napisem był: „Choi i Minhyun, na zawsze”…

Gdy tylko tam dotarłem od razu podbiegłem do  drzewa i wpatrywałem się w ów napis.

-Na zawsze? Czyli jak umrę, też będziesz mnie kochał Minhyun?- Mówiłem sam do siebie- Ja ciebie będę kochał zawsze, nawet gdzy mnie już nie będzie na tym świecie.- Usiadłem, zamknąłem oczy i wsłuchiwałem się w śpiew ptaków. Przesiedziałem tam prawie cały dzień. Wszyscy byli zajęci, więc nikt nie martwił się gdzie jestem. 

Nim się obejrzałem, było już popołudnie. Słońce powoli, pięknie zachodziło za horyzont. Wciąż myślałem o nim- o moim hyung’u…

Nagle poczułem mocny ból w klatce piersiowej.

-Aaaa! – Wyrwało się z ,mojego gardła. Ból był nie do opisania.

-Boże, co się dzieje?!- Płakałem z bólu, który teraz powoli słabł. -Nie! Nie teraz!- krzyczałem przez łzy. -Nie zabieraj mnie…- szlochałem coraz mocniej. Czułem, ze to się zbliża- mój koniec. Próbowałem wstać, lecz nie dałem rady. Nogi po woli przestawały reagować na jakiekolwiek rozkazy. Poczułem coś mokrego na podbródku. Sięgnąłem ręką by sprawdzić ręką, co to. Moja twarz pobladła gdy zobaczyłem całą rękę we krwi! Nerwowo zacząłem wycierać twarz. Ta jednak nie przestawała wydobywać się z moich ust. Wielki chłód ogarnął moim ciałem, ręce, nogi i wargi zaczęły lekko drgać.  Krew plamiła już nie tylko moją twarz, ale też całą koszulkę. Serce waliło jak opętane, a pot zwilżył rozpalone czoło. Czułem, że słabnę…

Wyjąłem telefon i resztką sił wybrałem numer Minhyun’a.

-Słucham Choi. Gdzie ty jesteś? Czekam na ciebie w domu.

-Hyung, proszę przyjdź na „nasze miejsce” . Wezwij karetkę na tamten adres. Proszę, hyung pospiesz się… -kiedy kończyłem to zdanie, kilka kropel krwi zaplamiło ekran telefonu. Próbowałem wstać, jednak to tylko pogorszyło mój stan. Chciałem ostatni raz spojrzeć na nasz napis. Zapłakanymi oczami spoglądałem na litery.

-Na zawsze, Minhyun, zawsze będę cię kochać- wyszeptałem ciężko. Teraz  z trudem nabrałem powietrza do płuc.  Zacząłem krztusić się, ciągle płynącą krwią. Kaszlałem coraz mocniej. W końcu osunąłem się na ziemię, plamiąc napis…

-Hyung,gdzie jesteś?- Wzniosłem oczy ku niebu... Usłyszałem syrenę karetki i tupot biegnącej osoby. To był Minhyun biegnący w moim kierunku.
-Ren! Renni!

-Hyung, przepraszam..-poczułem jak fala ciepła ogarnia moje ciało. Zamknąłem oczy,już nie.miałem siły walczyć z tym bólem. Leżałem, cały w kałuży mojej krwi. Czułem jak jak Hyung bierze mnie w swoje ciepłe ramiona. Ze  zmęczonych już oczu pociekły mi łzy.

-Nie zostawia mnie maknae, błagam!- Resztkami sił, otworzyłem oczy i ujrzałem zapłakanego Minhyun'a.

-Przepraszam Hyung...Przepraszam, że nie powiedziałem ci, że jestem chory. Nie chciałem cię martwić...

-Choi będzie dobrze.

-Nie Hyung, ją wiem że umieram...Kocham cię i będę cię kochał na zawsze, pamiętaj- wcisnąłem papier w jego dłoń-Przeczytaj to Hyung, kocha..-nie dokończyłem bo zbrakło mi oddechu. Świat zaczął zanikać. Odchodziłem z tego świata w objęciach najbliższego mi Minhyun'a. Czułem się szczęśliwy. Ostatni raz zaczerpnąłem powietrza, moimi zakrwawionymi ustami. Poczułem ulgę... Moje serce przestało bić. Ostatnia kropla łzy spłynęła po moim policzku. Nie czułem już nic, żadnego bólu.

 Uniosłem się do góry i zobaczyłem siebie leżącego na kolanach Hyung'a. Nigdy nie widziałem by tak płakał.

-Niee ..! Dlatego?!?-krzyczał. Moje ciało wydawało się takie kruche. Nie mogłem powstrzymać łez.

Teraz byłem duchem, tylko wspomnieniem. Bóg wolał mnie do siebie musiałem opuścić tan świat. Wzniosłem się wyżej. Jeszcze raz spojrzałem tylko na zakrwawiony napis: "Choi i Minhyun, na zawsze..."